अख्खाच्या अख्खा (घग्या - २)

एक असतो घग्या. त्याची बायको घगी. त्यांचा मुलगा घगल्या आणि मुलगी घगली. त्या सगळ्यांनी मिळून शेतात मुळा लावलेला असतो. लांबच्या लांब मुळे जमिनीखाली तयार व्हायला लागलेले असतात. एक दिवस घगल्या-घगली शाळेला जायला निघतात तेवढ्यात मागून आईची हाक येते. “घगल्या! घगली!” दोघं वळून बघतात तर आई शेताच्या दिशेनं बघत असते. शेताकडून बाबा घाईनं घराकडं येत असतो. घगली बघते- बाबाच्या हातात लांब मुळा! सगळे एकमेकांजवळ पोचल्यावर घग्या म्हणतो, “एवढे मोठे मुळे आलेत, एक न्या की शाळेत. द्या की टीचरला.” घगल्या खुश! शाळेत शायनिंग! तो पटकन दप्तर पाठीवरून काढून उघडतो, मुळा भरायला. त्याची घाई बघून घग्या बजावतो, “हळू की! अख्खाच्या अख्खा दे मुळा टीचरला! तोडू नको! घाई नको!” मग सगळे मिळून अलगद मुळा दप्तरात ठेवतात. तिरका. देठाचा भाग आत. वह्या पुस्तकं पुढे मागे करून. निमुळता भाग दप्तराच्या वरच्या एका कडेनं थोडा बाहेर काढून. मग घग्या दप्तर उचलून धरतो आणि घगल्या हळूच दोन्ही हात पट्ट्यांत सरकवून दप्तर पाठीवर घेतो. “नीट जा काय!” घगी म्हणते आणि पोरं शाळेकडं निघतात. निघतात म्हणजे निघतातच! मुळा तुटू नये म्हणून घगल्या ताठच्या ताठ चालतोय आणि घगली नेहमीच्या टवाळ्या करत ‘घगल्या चड्डीत शी झाल्यासारखा चालतोय’ म्हणून स्वतःशीच हसतेय. घगली झाडावरच्या चिंचा बघतेय, रस्त्याकाठचा कचरा बघतेय, समोरच्या घरातलं वाळवण बघतेय, मागून येणारा मुळा-रक्षक सैनिक बघतेय… घगल्या नुसते डोळे फिरवून दिसतंय तेवढंच बघत नाकासमोर सरळसोट चाललाय. त्यानं मान वळवली तरी चालणारे हे कळतंय त्याला, पण वळत नाहीये. अचानक डोळ्याच्या उजव्या खालच्या कोपऱ्यातून त्याला एक खूपच बुटकी घगली पाहिल्याचा भास होतो! परेडचा अबाउट टर्न करून तो नीट बघतो तर घगली रस्त्याकाठच्या कचऱ्यात काहीतरी बघत खालीच बसलेली! “घगल्या बघ ना! चिकटपट्टी! अर्धी तशीच आहे! कोणीतरी अर्धी चांगली फेकून दिली! घेऊया का?” “नाही! चल!” घगल्या ताठ मानेनं नकार देतो. “अरे फेकूनच दिलीये ती! फेकूनच राहणार ती इथे! आपण तिला घरी न्यू! छान ठ्यू!” म्हणत ती चिकटपट्टी चटकन दप्तरात टाकते आणि घगल्याच्या अबाउट टर्नचा अबाउट टर्न होईतो उड्या मारत त्याला ओलांडून पुढं निघते. दोघं शाळेत पोचतात तर चिंचेच्या झाडाखाली सगळी पोरं जमून वर बघत एकच कालवा करत असतात. दोघं धावत वर्गात दप्तरं टाकून पोरांच्या गर्दीत घुसतात. झाडावर चार माकडं! त्यामुळे झाडाखालच्या चाळीस वंशजांचा नुसता धुडगूस! शेवटी टीचरच्या टाळ्या ऐकू यायला लागतात तेव्हा पोरं भानावर येतात. घगल्या-घगली तर चौपट भानावर येतात! मुळा! अख्खा! मघाशी घाईत वर्गात दप्तर फेकलं! पुन्हा दोघं धावत वर्गात! घगल्या घाबरत दप्तर उघडतो. मुळ्याचे दोन तुकडे! तो बघतच राहतो नुसता! घगलीपण गप्प एकदम. तिच्या डोळ्यातून पाणी येणार तेवढ्यात डोक्यातून आयडिया येते! घगल्याला धरून गदागदा हलवत ती ओरडतेच! “चिकटपट्टी!” घगल्यापण मग रडायऐवजी हसायलाच लागतो! घगली चिकटपट्टी दप्तरातून काढेपर्यंत तो दोन्ही तुकडे बरोब्बर जुळवून मुळा धरून बसतो. इतकं बरोब्बर जुळवून की चिकटपट्टीच्या सुरुवातीसारखीच मुळ्यावरची तुटलेली भेगही सापडतच नाही घगलीला पटकन! चिकटपट्टीचं टोक मुळ्यावर चिकटवून, घगल्याच्या दोन्ही हातांच्या मधून पुन्हा पुन्हा चिकटपट्टीच्या गोल गोल गटांगळ्या मारत घगली शेवटी मुळा गच्च चिकटवते. दोघं पुन्हा धावत बाहेर जातात, टीचरला शोधतात आणि मुळा देतात. अख्खाच्या अख्खा! (वस्तीवरच्या एका वर्गात एका दादानं घग्याची गोष्ट मुलांना सांगितली. त्या मजेदार गोष्टीत घग्या, घगी, घगल्या आणि घगली शेतात मुळा कसा लावतात, मग लांबच्या लांब मुळे जमिनीतून ओढून कसे बाहेर काढतात आणि मग ते कसे खातात असं सगळं वर्णन आहे. त्या गोष्टीचा लेखक माहीत नाही. पण त्या अनामिकाला सलाम! आणि गोष्ट सांगणाऱ्या दादालाही सलाम! कारण ती गोष्ट ऐकून दुसऱ्याच दिवशी सुचली ही घग्या-भाग-२!) ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- This is a telling story. Hence the following poem. Children like to sing it along as the story progresses. Also, the story can be elaborated depending on children's interest. -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

दप्तरात ठेवले मुळ्याला

मुळा द्यायचा टीचरला

घगल्या चालला शाळेला

घगली चालली शाळेला

रस्त्यात भेटली चिकटपट्टीला

दप्तरात टाकली चिकटपट्टीला

घगल्या पोचला शाळेला

घगली पोचली शाळेला

दप्तर टाकले बाजूला

गेले सगळे खेळायला

पाहिले जेव्हा टीचरला

एकदम मुळा आठवला

पण दप्तर उघडून पाहतो तर…!

मुळा होता तुटलेला!

घगलीला आली आयडिया!

दप्तरातून काढली चिकटपट्टीला

चिकटून दिला मुळ्याला

मुळा दिला टिचरला!